çaylağın biri

     Eğitici oyunlar arasında sevilen bir tür boşluk doldurma. Hafıza güçlendirir, yararlıdır lakin bizim konumuz pek bu değil. Kelimeyi anlam olarak değilde işlev olarak ele alalım istedim. Biraz yetişkinler arasındaki işlevinden bahsetmek daha iş görür gibi sanırım. Farkına varmak için bu konuyu seçtim aslında birazda. Hayatımızda çok fazla kullanıyoruz bunu, sürekli olarak boşluğunu hissettiğimiz  şeylerin ya da anlam veremediğimiz ama hissettiğimiz boşlukların yerini doldurmak için bir başka şeylerle uğraşırız. Yalnızlığımızı kapatmak için kitaplar okuruz, duygularımızı ifade edemediğimiz zamanlar şarkılara sığınırız, neşemizi tek başına dışarı vuramadığımız için bir başkaları ile beraber paylaşırız ve duruma göre bunu kutlar veya bununla mutluluğumuzu paylaşırız. Sürekli olarak kendi başımıza eyleme geçiremediğimiz şeyleri insanlarla ya da nesnelerle ya da nakarat - cümlelerle paylaşır vurgularız. Bazı oyunlar büyüdükçe hayatımızda yer eder, bazı şeyler kendi başına anlam ifade et

     Ne kadar bilge düşünce varsa, hepsi daha önce binlerce kez düşünülmüştür; düşünceleri gerçekten kendimizin kılmak istiyorsak, onları kişisel yaşantımızda kök salmalarını sağlayıncaya dek, tüm dürüstlüğümüzle yeniden düşünmemiz gerekir.

     Yalnız kalmak gerekir bazen.. Yaptıklarının doğru olup olmadığını daha iyi anlamak için yalnızlık biraz... Kimler için nelerden geçtiğini iyice düşünüp bunlara sahiden değebildiklerini anlamak gerek... Içinden sağ çıkamayacağimiz bu hayatı daha güzel yaşamak uğruna neler yapabileceğimiz hakkında ancak yalnız kalınca mantıklı kararlar veririz. Çoğu insan yalnızlıktan korkar ama şunun farkına varmaz. Yalnızlıktan korkan biri aslında kendinden korkuyordur... Çünkü yalnızlık kendinle yüzleşmektir... yanlış tercihlerini, sana iyi gelen insanları, üzüntüne neden olanları, başını yastığa yalnız koyduğunda anlarsın... Bazen yalnız kalıp kendinle konuşman gerek, yüreğinin sesine kulak ver, bunu sadece yalnız kaldığında başarırsın, yalnızlık iyidir sev onu... MR. NOTHING

     Gerçek bir bilim adamı "evet, bu gerçekten güzel bir argüman, ben hatalıyım" deyip, sonra fikrini değiştirir. Bu olması gerektiği kadar sık olmaz, çünkü bilim adamları da insandır. Buna benzer bir olgunluğun siyasette veya dinde en son ne zaman gerçekleştiğini hatırlamıyorum.

     İntihar eden insan, bilinçli ya da bilinçsiz çevresini suçlar. "Beni anlamadınız, bana yardım etmediniz" der. Onu sevenler de, kendilerini sorgular. "O gün şöyle demeyecektim, şu gün onu aramam gerekirdi.". İntihar edenler, yalnız kendilerini değil, onları sevenleri de öldürür. Kaldı ki, kendini öldürmek kolaydır, asıl zor olan, binbir felâket arasında, rezil olmadan yaşamaktır.

     ... her kılığa girmesini, her şeyi ustaca taklit etmesini bilen bir adam bizim topluma gelip de şiirlerini halkın önünde söylemek isterse, bu kutsal, bu eşsiz, bu tadına doyulmaz şairin önünde saygıyla eğilir, deriz ki: Bizim ülkemizde senin cinsinden insanlar yok, olması da yasak. Böylece başına kokular sürer, çelenkler takar, onu başka bir ülkeye yollarız.       Bizler sadece kendimiz için doğmadık aynı zamanda varlığımızın bir parçası olan ülkemize, bir parçası ailemize, bir parçası da dostlarımıza aittir. Ancak en büyük parça yaşamın karşımıza çıkardığı durumlar için harcanmalıdır.      Geleceği düşünmek önemli bir ödevdir. Sıradan insanların bazıları doğla kanunlar nedeniyle buna katlanamıyorlar. Diğer yandan en iyiler, gelecekteki insanlar tarafından güzel bir şekilde anılmak için ellerinden geleni yapıyorlar.