çaylağın biri

 Uçurumdan mı atladı yoksa boşluğa mı bıraktı kendini bilmeden yumdu gözlerini. Hislerini bi kenara koyup histerisinde boğuldu birazda. Ufak tefek takıntıları vardı yüzünü güldürmeyen başkasına bahsetmedikçe ama her şey halloldu bir şekilde. Gün doğdu, anlamı biten bir gecenin arkasına yeni bir sayfa açıldı hatta belki de biraz umutla başladı güne. Ama farkında değildi dünden farkı olmayan bir bu güne sahip olduğunun. Olsun alışacaktı umutların sadece kalp ritmi değiştirmek için anlık var olan şeyler olduğuna. Alışacaktı, diğer her şeye alıştığı gibi. Gece çöktü, bekledi ve bekledi. Göz kapakları kendilerini zorla kapatana kadar bir umut hala bekledi. Ya bir şey olacaktı ya da bir şey ölecekti. Bekledi umudunu kaybetmeden kendini kaybedene kadar bekledi, ama bu hikayenin sonu hiç bir yere varmadı asla.

 Ben bir kadın sevdim; Sesinde taşıyordu yorgunluğunu. Kimseler görmemişti, kimseler sorgulamamış, göz ucuyla dahi bakmamıştı çökmüş omuzlarına. İnsanların mühim işleri vardı, insanlar anlık mutluluklar uğruna harcıyorlardı tüm zamanlarını. Kimsenin kimseye ayıracak bir bağı yoktu. Herkes gizli bir sır gibi kendilerine saklıyordu gönül bağlarını. İnanmaktan noksanlardı. Bir kadın sevdim ben; Telefonun bir ucundan nefes alışıyla tanıdığım. Kalbinin yorgunluğunu avuçlarımın içinde hissettiğim, öyle şefkatli, öyle sabırlı ve öyle hisli yaklaştığım güzel bakışlarına. Attığı adımların derinliğini, içi yanarken yüzüne vuran o kış serinliğini, uykulu gözlerindeki mağrurluğunu.. Kalabalıklar ortasındaki yalnızlığını, bir Musa Eroğlu türküsüne saklamasını duygularını, bağlandığını gördükçe kaçtığını, kimselerin görmediği, belki kendinin dahi bilmediği o küçük mütevazi kabuğunu... Her şeyini hissettiğim bir kadını sevdim. O kadın ki pırıl pırıl göz bebekleri. Herkesten gizlediği göz bebeklerinde