çaylağın biri

       Sadece dinlenmek ihtiyaç, dinlenmek ne anlamda ihtiyaç? İnsan diğer insanlar tarafından dinlenmeli mi yoksa insan bi köşeye oturup başını arkaya yaslayıp az biraz gözlerini kapattığında dinlenebilmeli mi? Bırak her ikisini sadece birini bile yapmak için birçok şeyden vazgeçebilecek insanlar var. Ne oturduğu köşede beş dakika kafa dinleyebilen ne de bağırdığı halde dinlenebilen, duyulabilen insanlar var. Üzülmek artık onların sonuç olarak gerçekleştirdiği bi eylem değil, üzülmek geçmişte kalmış arttık onlar kendi hallerine bile üzülemiyor. Belki artık bir şey de hissetmiyorlar, o kadar alıştılar ki hallerine azıcık kendileri için üzülebilseler ne kadar yorgun düştüklerini anlayabilecekler. Hissetmemek maske olmaktan çıkmış kimlik olmuş. Görülmemek ve duyulmamak onları bu hale sokmuş. Peki onlar ne yapmalı, oturup hallerine mi ağlamalı? Yoksa bi sigara yakıp önlerine mi bakmalı? Olmadı bi şarkı açıp başkasının derdine yanmalı ama illaki bi'şeyler yapmalı.       Kendi derdine y

 Ben bir şeyi hissedersen o olur, genelde olur. İnanmadığım tanrının bana bir hediyesi olarak değerlendiriyorum bunu, ironik ama açıklaması olmayan bir yorum. Bilmiyorum aslında gerçekten hissettiğimde olur mu? Hissetmek mi? İhtimallere inanır mısın bilmiyorum, kafamda sürekli dönen bir ihtimaller döngüsü var. Bu döngü bir değil aslında her olası olay için birçok farklı döngü, bazen çok zor oluyo bu döngülerin içinden sıyrılıp gerçekliğe dönmek ve sanırım ben bu işide pek beceremiyorum çünkü sürekli kaybolduğumu hissediyorum. Olmayacak ihtimallerin bile döngüsü aklımda dönüp duruyor, durduramıyorum ve durduramıyoruz. Kendimi bu ihtimallerin olmadığı konusunda ikna etmekte zorlanıyorum ve bazı ihtimaller üzerine o kadar çok his ve duygu yüklüyorum ki işin içinden çıkamıyorum. Olmayacak, biliyorum. Yapamıyorum ve kayboluyorum, gerçek ihtimalleri kabullenmekte zorlanıyorum, aslında zorlanmıyorum direk olarak kabul edemiyorum. Bu kısır döngüler içinde hapsoluyorum, normal döngüye ayak uydu