çaylağın biri

Herkes birşey soruyo, cevabını vermek istemediğim hatta artık cevabını bildiğimden bile emin olmadığım şeyler hakkında onay istiyo. İstemiyorum ne sorulara cevap vermeyi ne cevapları kabul etmeyi istemiyorum. Kızamıyorum, susuyorum. Ben konuyu değiştirdikçte tekrar tekrar açıyolar aynı şeyleri. Ellerime bak içi boş işte ne zorluyosun diye bağırıyorum içerden ama, duymuyolar. Beni gerçekten tanısalardı sesimi duyarlar mıydı? Biliyorum iyiliğimi istiyorlar fakat ben istiyomuyum kendi iyiliğimi? Bi süredir kendimi bile istemiyorum, kendi sesim kulaklarımı tırmalıyo, herkes çok yüksek sesle konuşuyo, nesneler bile bağıra bağıra anlatıyo kendini bi süredir. Ben gelecek istemiyorum, ona dair bi konuşma yürütmek istemiyorum. Ben şuanımı bile daha kavrayamıyorum, şekillendiremiyorum ne yapmamı bekliyorsun benden anlamıyorum. Görmüyomusun yoksa görmek mi istemiyosun? Duymuyomusun yoksa ellerin kulaklarındayken bana sana cevaplar vermemi mi istiyosun? Her yer nefes alıyo, gözlerimle buna tanık o

Ağrılar var , heryerimde bitmek bilmeyen ağrılar , başımda değil. Hissediyorum kendim, kollarım, bacaklarım, kaburgalarım he birde duyuyorum. Sesleri dışarıdan, hayır hayır!! kafamda kurmuyorum. Duvarlar duvarların içinde birşeyler konuşuyor, fısıldıyor acaba benimle mi? Benden cevap mi bekliyorsunuz, susun!!! Düşünemiyorum' zihnimin içindekilere dedim. S-siz sizler devam edin sizler gerçeksiniz umarım cidden. Bu sefer gerçek olun yine katlanılmaz bir işkence istemiyorum onlar gelmesin, şey acaba sizler onlarla mı konuşuyorsunuz? B-beni beni dinlemiyorlarda başım halen çatlıyor gibi"