çaylağın biri

14.03.18 23:15 Nereye gidiyor bu yol, sonunda ne var ölümden başka bir fikrin var mı? Benim fikrim son zamanlarda sadece yokluktan ibaret olmaya başladı. Sadece yok olacağız sanki. Amaçsızca yaşayıp saçma sapan korkularımızın altında pişmanlıklarımızla öleceğiz ve yok olacağız. Yolun sonu bundan ibaret sanki. Canım yanıyor bu gece, hatta gündüz bile canım yandı baya. Hislerim beni istemediğim yollara sürükleyecek gibi. İçim acıyor, eksiklik var çok fazla. Diğerleri gibi olmaya çalışıyorum lakin yapamıyorum. Ben ne düşüncelerime ne de kendime engel olamıyorum. İntihara doğru gidiyor aklım sürekli yada canımı yakmak istiyorum fiziksel manada. Kızgınlık var öfke var dolu dolu. Sebebine anlam veremiyorum. Saatlerce bağırmak istiyorum, ben içimden geldiği gibi ağlayabildiğim zamanları özledim. Yokluktayım sanki uzun dönem uyuşturucu kullanmışım gibi istiyorum. İstediğim şey uyuşturucu değil lakin ne olduğunu bende bilmiyorum nasıl tarif edilir artık emin değilim. Sarılmak istiyorum sank

        Yaşayamadan ölüp gitmek, yaşarken ölüp gitmek. Ölmek kolay yaşayamayan içim, yaşamak zor ölümü bekleyen için. Sessiz sakin bir karanlığın içinde hapsolmak var ya da gürültü içinde yok olan bir benliğe hapsolup umutla yaşama sığınmak var. İleri gidemeyen hayatın içinde zamanla yaşlanıp sessiz sakince beklemek var. İç karartıcı gerçekliğin içinde boş boş beklemek... Gün doğarken kaybolan düşünceler gibi, sessizce içilen son sigaranın dumanı gibi sadece kendiliğinden erimek var. Her şey var ama hiçbir şey yok. Ne var ne yok? Ben varım, sen varsın bir de onlar var tabii. Unutmadan bir de bir zamanlar olanlar vardı, şimdi yoklar ama olsun. Kararmış gece bulutları arkasına gizlenen yıldızları da saymamak olmaz. Sessizlik var, şarkılar var, bir yerlerde uyuyan insanlar ve bir yerlerde uyuyamayan insanlar. Ne var ne yok? Mutluluk yok,  huzur yok, olmasını istediğin şeyler yok. Sadece bizler varız ama bizler de ne kadar varız? Bir yerlerde güzel kitaplar var, içinde var olan güzel insan

02.03.18 00:24        Çok yoruldum kendimden, insanlarla yakın olamayışımdan, yalnız kalışlarımdan. Sebepsiz hüzünlerle boğuşuyorum, sebepsiz sayılmazlar aslında kıskançlık var altında. Herkesin arkadaşlığını kıskanıyorum, ben neden onlar gibi olamıyorum sürekli dışarda kalıyorum merak ediyorum. Bence iyi biriydim, arkadaşlığım da güzeldi ama olmadı insanlar beni kendileri gibi görüp aralarına almadı. Ben çok yoruldum, sana yemin ederim bu ara üzerimdeki bu yorgunluk sözle telafi edilemeyecek kadar fazla. Kuş uçsa ağlıyorum ya da ağlamak istiyorum. Bilmiyorum, nasıl anlatacağım gerçekten bilmiyorum çok yoruldum ben. Kendi psikolojimin altında ezilmekten çok yoruldum. Sürekli şarkılara kaçıyorum ama sürekli aynı şarkılar var yenilerini de bulamıyorum. Hep çizmek istediğim bir resim vardı bu gün onu bitirdim lakin çok eksik var hep boşluk var, ondan dolayı da yarım hissediyorum kendimi. Özlediğim insanlar var bundan dolayı da yarımlık var üzerimde. İmkan olsa bile özlediğin insanla

   İnsanız biz, insan gibi yaşar sonunda yalnız ölürüz. Nedir bu insan gibi yaşamak? İnsan nedir? İnsan bu dünyada kendi aklını kendi seviyesince en üstün düzeyde gören bir canlıdır. Tabi insanlar kendi içlerinde zeka farkı gösterir o ayrı, ama bizi diğer canlılardan ayıran tek şey yine biziz. Onlarla aynı kategoriye girmeyi kabul etmeyip hem onlar hemde dünya üzerinde en üstün düzeyde ve en üst düzey hakimiyete sahip olduğumuzu sanırız. Nasıl olsa hayvanlar ve bitkiler ( ve gözle göremediğimiz diğer canlılar) insan gibi algılayamaz, düşünemez ya sonuçta. Çok söylüyoruz ama bu insan gerçekte ne? Biyolojinin bize tanıttığı gibi bişey miyiz biz? Aslında biyoloji ve biyolojik kavramlarıda biz yarattık, ee sonuç ne olacak şimdi kendi yarattığımız kavramlar üzerinde kendi yüklediğimiz anlamlardan ibaretken hangi hakla her şeyin üstündeyiz? Neden durum böyleyken biz özeliz. İnançlar var şimdi ama o konuya girmek istemiyorum, herkesin inancı kendine sonuçta. Anlam bakımından konuşmayı seviyor