çaylağın biri

 Çaresizlik içinde olduğunu hissettiğin an kendini boşluğa atıyorsun biliyorum. Nasıl oluyor da birden hissizleşip umursanmadığını düşünüyorsun ve ruhun bedenine sığmıyor kalbinin parçalara ayırılıp yerinden söküldüğünü hissediyorsun. Ne garip bu satırları kendi öz benliğime yazsam da insanlara duygularımı ifade etmeye çalışıyorum sürekli sürekli ve sürekli deniyorum anlamsız hayatıma anlam değersiz bedenime değer katabileceğimi düşünüyorum. Bazen ben bile kendimi anlamaz iken insanların beni anlayıp dinlemesini bekliyorum ama nafile sonuç her zaman aynı oluyor yani hüsran ile sonuçlanıyor. Ne zaman kendimi toparlayıp "Bu sefer olacak lan!" diyerekten heveslensem yıkılan taraf ben oluyorum. Bazen pes etmem gerektiğini düşünüp uçurumun kenarında ayaklarımı sallandırıyorum. Ama beni her zaman hayatta tutan o uçurumdan geri çekip çeviren bir his var. Onu anlamak çok zor çözebilecek gibi de değilim. Keşke yaşamak bu kadar zor olmasaydı. --BATUHAN CEYHUN DOĞAN ~~

     Herşeyi bir kenara koyup oturup düşününce yana yakıla üzüldüğüm, sinirlendiğim durumların gelip geçici şeyler olduğunu yeni yeni fark ediyorum. Gerçek hayatın daha kasvetli, yorucu ve sorumluluk gerektiğini yavaş yavaş anlayan bir insan olarak erkenden bu tür şeyleri kavramak zor olsa da motive edici de olabiliyor. Hayatın toz pembe perdesini kendi ellerimle aralamış ve büyük tabloya bakmaya çalışıyormuş veya da bakıyormuş gibi hissettiriyor. Yaşım gereği ne kadar deneyimsiz olsam da veya olsak da bazı dönemler bizim için dönüm noktası olabilir. Önemli olan o an yaşananları kontrol altına alıp kendi lehimize çevirip kullanılabilir hale getirmekte oluyor. Fazla ciddi yazıyorum gibi de hissediyorum aslında yaşanılan onca zor durumun ve çağımızın getirisi olan yorgunluğu hesaba katmadan yazmaya çalışıyorum hâliyle zor geliyor. Kendimle çelişik bir hale girmemek mümkün olmuyor böyle yazılar yazınca fakat içimden dolup taşan bu ağırlık hoşuma gidiyor. Hoşuma gitmemesi elde değil çünkü

Rüzgarın akışına ayak uydurmayı bilmiyorum, bilsem de akışa ayak uyduracak gücüm kaldığın'dan şüpheliyim, daha ne kadar dayanacağımı bilmiyorum. Neden bu kadar kafaya taktığımı da bilmiyorum alt tarafı yaşayıp gideceğim zoruma giden galiba adaletsiz dünyada adaleti, sevgisiz kalplerde sevgiyi, insanlıktan çıkmışlar'dan insanlık bekleyişim'den kaynaklanıyor. Ah ne kadar da garipsin dünya, beni ve benim gibi aklını peynir ekmek ile yemiş insanlara bile çerme takıyorsun, yetmezmiş gibi adaletsizliğin ile eziyorsun, sevgisizliğin ile üzüyorsun, karmakarışık duygular ile de bitiriyorsun. Tek tek her birimizi bertaraf ediyorsun. Anlamsızca çok anlamlı geliyor nedense bunlar olsa bile yaşamaya devam edip duruyoruz. Kimimiz korkuyoruz, kimimiz seviyoruz, kimimiz alışıyoruz. Velhasıl kelam ben ve benim gibiler pes etmiyoruz bu düzensizliğe karşı duruyoruz. Çünkü gücümüzü din, para, şan, şöhret ile bilemiyoruz. Biz yalnızlığımız ile güçlü kalıyoruz. -BATUHAN CEYHUN DOĞAN ~